Καλό καλοκαίρι!

Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά πλέον, το ίδιο και οι ζέστες. Τι πιο ιδανικό από μια καλή παρέα και μια παγωμένη μπύρα... Έτσι τις προάλλες πήρα τη φίλη μου τη μαργαρίτα και πήγαμε να απολαύσουμε το όμορφο ζεστό καλοκαιρινό βραδάκι κάτω από τα αστέρια στο πιο κοντινό Biergarten με το ελαφρύ αεράκι να μας δροσίζει. Όμως η συζήτηση γύρω από τα καθημερινά προβλήματα και τα γεγονότα που μας αγχώνουν δυστυχώς δεν μπορεί να αποφευχθεί ακόμη και αυτή την ωραία βραδιά.
Κάποια στιγμή περνάει δίπλα μας ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι - ήταν δεν ήταν δυο χρονών. Είναι στη φύση των παιδιών να εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους και ο μικρός δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Όταν το διερευνητικό του βλέμμα διασταύρωσε το δικό μου, του σκάω ένα χαμόγελο. "Γεια σου, τι κάνεις;" το ρωτώ κι εκείνο κοντοστέκεται και με κοιτά. Χαμογελά, δεν απαντά και γυρίζει ντροπαλά στη μητέρα του.
Κάθισαν στο τραπέζι πίσω μου και καθώς χάθηκαν από το οπτικό μου πεδίο, γρήγορα τους ξέχασα και απορροφήθηκα στη συζήτηση με τη φίλη μου. Αφού αναλύσαμε τα διάφορα προβλήματα στα οικονομικά μας, στη δουλειά, στην υγεία (καθότι διαθέτουμε και μια κάποια ηλικία, όλο και κάτι θα έχουμε), ήρθε η ώρα να φύγουμε και αναρωτιόμουν γιατί άραγε οι όμορφες καλοκαιρινές βραδιές πρέπει να καταλήγουν με αυτή τη γεύση της μελαγχολίας πως κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε ή θα θέλαμε να είναι...
Γυρνώντας να φύγω βλέπω το ζευγάρι πίσω μου. Είχαν ήδη παραγγείλει και το πιτσιρίκι είχε μπροστά του ένα τεράστιο πιάτο με πατάτες τηγανητές.
"Καλή όρεξη!" τους χαμογελώ. (Ναι, συνηθίζω να μιλώ και να χαμογελώ ακόμα και σε αγνώστους)
Και τότε έγινε κάτι μαγικό! Το αγοράκι σηκώνεται από την καρέκλα του και χωρίς να πει τίποτα με πλησιάζει, τεντώνεται στις μύτες των ποδιών του και απλώνει τα χεράκια του προσπαθώντας να με φτάσει. Σκύβω κι εγώ ελαφρώς αμήχανη και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο!! Καρδιά μου!!!

Αυτή είναι η ζωή!! Μεμιάς τα ξέχασα όλα! Τα προβλήματα, το άγχος, τα πάντα. Κι έμεινε μόνο η γεύση του φιλιού αυτού του μικρού αγνώστου, ίσως με λίγη γεύση από κέτσαπ...