Καλό καλοκαίρι!

Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά πλέον, το ίδιο και οι ζέστες. Τι πιο ιδανικό από μια καλή παρέα και μια παγωμένη μπύρα... Έτσι τις προάλλες πήρα τη φίλη μου τη μαργαρίτα και πήγαμε να απολαύσουμε το όμορφο ζεστό καλοκαιρινό βραδάκι κάτω από τα αστέρια στο πιο κοντινό Biergarten με το ελαφρύ αεράκι να μας δροσίζει. Όμως η συζήτηση γύρω από τα καθημερινά προβλήματα και τα γεγονότα που μας αγχώνουν δυστυχώς δεν μπορεί να αποφευχθεί ακόμη και αυτή την ωραία βραδιά.
Κάποια στιγμή περνάει δίπλα μας ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι - ήταν δεν ήταν δυο χρονών. Είναι στη φύση των παιδιών να εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους και ο μικρός δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Όταν το διερευνητικό του βλέμμα διασταύρωσε το δικό μου, του σκάω ένα χαμόγελο. "Γεια σου, τι κάνεις;" το ρωτώ κι εκείνο κοντοστέκεται και με κοιτά. Χαμογελά, δεν απαντά και γυρίζει ντροπαλά στη μητέρα του.
Κάθισαν στο τραπέζι πίσω μου και καθώς χάθηκαν από το οπτικό μου πεδίο, γρήγορα τους ξέχασα και απορροφήθηκα στη συζήτηση με τη φίλη μου. Αφού αναλύσαμε τα διάφορα προβλήματα στα οικονομικά μας, στη δουλειά, στην υγεία (καθότι διαθέτουμε και μια κάποια ηλικία, όλο και κάτι θα έχουμε), ήρθε η ώρα να φύγουμε και αναρωτιόμουν γιατί άραγε οι όμορφες καλοκαιρινές βραδιές πρέπει να καταλήγουν με αυτή τη γεύση της μελαγχολίας πως κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε ή θα θέλαμε να είναι...
Γυρνώντας να φύγω βλέπω το ζευγάρι πίσω μου. Είχαν ήδη παραγγείλει και το πιτσιρίκι είχε μπροστά του ένα τεράστιο πιάτο με πατάτες τηγανητές.
"Καλή όρεξη!" τους χαμογελώ. (Ναι, συνηθίζω να μιλώ και να χαμογελώ ακόμα και σε αγνώστους)
Και τότε έγινε κάτι μαγικό! Το αγοράκι σηκώνεται από την καρέκλα του και χωρίς να πει τίποτα με πλησιάζει, τεντώνεται στις μύτες των ποδιών του και απλώνει τα χεράκια του προσπαθώντας να με φτάσει. Σκύβω κι εγώ ελαφρώς αμήχανη και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο!! Καρδιά μου!!!

Αυτή είναι η ζωή!! Μεμιάς τα ξέχασα όλα! Τα προβλήματα, το άγχος, τα πάντα. Κι έμεινε μόνο η γεύση του φιλιού αυτού του μικρού αγνώστου, ίσως με λίγη γεύση από κέτσαπ...

Just a perfect day...

Βγήκε ο ήλιος και τα πρώτα λουλουδάκια ξεπρόβαλαν. Ο καιρός αλλάζει, ελπίζω να ακολουθήσει και η διάθεσή μας...

 ...and the golden sunrays caressed the petals saying, it's high time you wake.

 

Black humor...

Από τις 5 Μαρτίου δέχεται καταθέσεις σε εθελοντική βάση ο λογαριασμός αλληλεγγύης για την απόσβεση του δημοσίου χρέους, που ανοίχτηκε στην Τράπεζα της Ελλαδος....

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;;;

To blog or not to blog?

That is a question!

Και τι να πεις δηλαδή; Να μιλήσεις για το χάος που επικρατεί στη δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας; Να μιλήσεις για τις συντάξεις και τους μισθούς της πείνας; Να μιλήσεις για αυτούς που κατακλέβουν το κράτος και μετά έχουν το θράσος να λένε "πληρώστε εσείς το χρέος"; Να μιλήσεις για τους πολίτες που γλείφουν και ψηφίζουν μια ζωή αυτούς που τους κλέβουν, μήπως βολευτούν σε κάποια θέση, την οποία ΔΕΝ είναι άξιοι να την πάρουν με τα προσόντα τους; Να μιλήσεις γι'αυτούς που τους ενδιαφέρουν περισσότερο οι ονειρώξεις παρά τα όνειρα;

Και γιατί να πεις δηλαδή; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ο κάθε λαός αξίζει αυτούς που τον κυβερνούν. Κάθε φορά. Γιατί κάθε φορά τους ίδιους επιλέγει...

Ανοιξιάτικη βροχούλα...

Σήμερα το πρωί καθώς πήγαινα στη δουλειά άρχισαν να πέφτουν ψιχάλες. Σε δυο λεπτά το ψιλόβροχο είχε σκουρύνει το χρώμα στις πλάκες του πεζοδρομίου και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος στο πάρκο που διέσχιζα με συνεπήρε... Ήταν η πρώτη ανοιξιάτικη βροχή! Πραγματικά ανοιξιάτικη όμως! Όχι η ψυχρή βροχή με 0 ή 2 βαθμούς, που ξέραμε μέχρι τώρα... Μπρρρρ... Πάγωσε το κοκκαλάκι μας τόσο καιρό!!

Μα δεν είναι υπέροχη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος ή του βρεγμένου κορμού ενός δέντρου; Επιτέλους... Μύρισε άνοιξη!! :-)

Valentin's Day!!

Πάνω που έλεγα να απέχω από το καταναλωτικό κλίμα των ημερών, καθότι το λουλουδικό και τα χνουδωτά αρκουδάκια έχουν την τιμητική τους, έπεσα πάνω σε μια άλλη βιτρίνα....

 

...αλλά κυριολεκτικά έπεσα πάνω της! Κόλλησα στο τζάμι...  Το ότι η κόκκινη καρδιά δεν ήταν στο ...επίκεντρο της προσοχής μου δεν ήταν τυχαίο. Σοκολάτες!!! Παντός είδους!! Μικρές, μεγάλες, με γέμιση, μιαμ μιαμ!!!

 

 Η επόμενη κίνηση φυσικά ήταν να μπω στο κατάστημα, το οποίο είναι ξακουστό στο είδος του. Απόλαυσα μια ζεστή σοκολάτα στον πάνω όροφο έχοντας για θέα το χιονάκι που έπεφτε και σκεφτόμουν ότι ο καταναλωτισμός -όταν πρόκειται για σοκολάτες- είναι στο αίμα μου τελικα... :-Ρ

Και για να μη λέτε ότι δεν είμαι ρομαντική, πάω να ακούσω τώρα ένα ερωτικό τραγουδάκι - ίσως ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχω ακούσει... :-)

Σκυλίσια ζωή...

Προχθές έκανα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περπατώντας εδώ κι εκεί και μην έχοντας συγκεκριμένη διαδρομή στο μυαλό μου -άλλωστε εποχή Καρναβαλιού είναι, μασκαρεμένους συναντούσα συνέχεια- έφτασα σε μια περιοχή ονομαστή για τα ακριβά και πολυτελή καταστήματά της. Χάρμα οφθαλμών ήταν τα μοντελάκια στις βιτρίνες, αρκεί να μην κοιτάει κανείς τις τιμές φυσικά! 

Ώσπου το μάτι μου έπεσε στην παρακάτω βιτρίνα...

399 ευρώ το αυτοκινητάκι (εντάξει ας μην υπερβάλουμε, δεν είναι και 400!), 95 ευρώ η γουνίτσα, 59 έως 99 ευρώ τα πιατάκια... Σκυλίσια ζωή!!!

ΥΓ. Να θυμηθώ να αλλάξω πορσελάνες... :-Ρ

Above the hills and far away...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σε τρόμαξα πριν; Don't worry, απλά οι πρώτες βδομάδες του Φλεβάρη είναι πάντα δύσκολες. Είναι από κείνες τις στιγμές που φέρνουν το χέρι στην ουλή. Επειδή όμως είμαστε φύσει αισιόδοξοι (:-Ρ) έχουμε το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, θαυμάζουμε το ηλιοβασίλεμα και χαιρόμαστε που υπάρχουμε.

(Μήπως να το ρίξω στην ποίηση;;; :-D)

The shadow of the day

Η ζωή μας σημαδεύεται από μερικές άσχημες στιγμές, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα τις ξεχάσουμε ποτέ. "Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" λένε... Όχι, δεν είναι. Τίποτα δε γιατρεύει ο χρόνος. Τίποτα. Το αίμα σταματά, η πληγή κλείνει, αλλά το σημάδι μένει εκεί, μια ουλή να σου θυμίζει τι έχει συμβεί. Μπορεί να μην πονά πλέον, αλλά κάθε φορά που την αγγίζεις νοιώθεις ότι κάτι δεν είναι όπως θα το ήθελες.
Καθώς περνάει ο καιρός, ο πόνος σίγουρα δεν είναι πια ο ίδιος. Η ένταση του πόνου μειώνεται, γιατί πολύ απλά αλλάζει η καθημερινότητά μας. Το τοπίο μεταβάλλεται και νέα πρόσωπα και καταστάσεις της ζωής μας μάς οδηγούν σε μια εσωτερική ηρεμία και ισορροπία. Φαινομενική τουλάχιστο. Γιατί η ουλή είναι πάντα εκεί. Το πρόσωπο ενός περαστικού, μια σκηνή στο δρόμο, μια φράση ενός γνωστού μπορούν να φέρουν το χέρι πάνω στην ουλή και τότε συναισθήματα καλά κρυμμένα στο βάθος της μνήμης ξεχύνονται, ικανά να μας κυριεύσουν πάλι. Τίποτα δε γιατρεύει ο χρόνος. Τίποτα. Ο πόνος υπάρχει, απλά η μορφή του έχει αλλάξει.

And the shadow of the day will embrace the world in grey...